Zachęcam do przeczytania opowiadania w języku kaszubskim:
Ruth i ji pëszny bùdink
Witôjta! Jô jem Ruth. Mieszkóm w Sopòce, we widzałi willë, krótkò kòl mòrsczi promenadë.
Mòje dodóm je baro snôżé. Je w nim jôdnica, salón, weranda, jakô prowadzy na terasã. Na szosu téż mómë jizbë i wiele nórcëków. Bëlno sã przëdôwają do jigrów w chòwanié.
Mój tatk mô miono Ernst. To òn kôzôł zbùdowac tã willã.
Mie jesz wnenczas nie bëło na swiece. To bëło jakòs dôwno... Ju wiém, w 1904 rokù.
Jednégò razu tatk ùdbôł so, że bãdze twòrził kòlekcjã kùńsztu, to je tej-sej kùpiwôł stôré òbrazë, graficzi, méble, ceramikã.
Rôz, pòd kùńc lata, krótkò przed mòją roczëzną, w jôdnicë pòjawiła sã wiôlgô szafa. Starszi wëtłómaczëlë mie, że je to barokòwô gduńskô szafa. Baro jesmë jã lubilë, a òsoblëwie jô. Bëła bëlną tacówką dlô mie i mòjich pùpków.
Na westrzódkù jôdnicë stoji stół i stółczi. Te zachë téż są zabëtkòwé.
Zdrzëta na scanë. Wiszą na nich talérze, a na szafie stoją wazë. Wszëtczé statczi mają mòdła malowóné mòdrą farwą. Òstałë zrobioné w niderlandzczim miesce Delft.
W jôdnicë mómë téż wiôldżi szafòwi zédżer. Czasã móm gò strach, bò czedë bije gòdzënë, to robi wiele trzôskù.
Bùten je wiôldżi ògard.
Bawiã sã w nim z mòjima drëchama, co mieszkają kòl naju. Jich dodóm téż je snôżi. Mô môłą wieżã, z jaczi dô sã òbzérac mòrze. Czej jich òdwiedzywóm, wtrëkiwómë sã na niã i przedstôwiómë so, że jesmë piratama, co jeżdżą na òkrãtach. Naje jigrë kùńczą sã tej na sztrądze. Nawetką zëmą pò nim nëkómë. A pózni, zmiarzłi, wrôcómë do cepłégò salonu, żebë ògrzôc sã kòl kòminka i wëpic gòrącą arbatã.
